Niels is weer terug in Nederland, na een fantastisch avontuur in Australië. Zijn coach Hans Jurgen Striek blikt kort terug op vijf weken down under.
Na een periode van voorbereiding, afwachten (gaat het wel of niet door), en het uiteindelijk regelen van alle formaliteiten, vertrokken we op woensdag 13 januari via Amsterdam, Londen, Abu Dhabi naar Melbourne. Na de eerste 2 weken van quarantaine in Melbourne (wat verplicht was gezien de situatie destijds in het land, waar ze uit een vier maanden durende harde lockdown kwamen met op dat moment nul besmettingen als gevolg), mochten we precies vijf uurtjes per dag naar buiten voor vervoer heen en terug naar Melbourne Park, tennistraining, fysieke training en eten. De rest van de dag zaten we verplicht op onze hotelkamer, en werden we bijna elke dag getest. Dit alles ging onder zeer streng toezicht, men liet niets aan het toeval over.
De volgende twee weken (uit quarantaine en dus in volledige “vrijheid” brachten we door in Craigieburn (half uurtje van Melbourne), waar Niels prima presteerde tijdens twee voorbereidingstoernooien. Op het eerste toernooi haalde hij de halve finale in de single en finale in de dubbel. En op het tweede toernooi won hij zowel de single als dubbel, met als uitschieter een werkelijk fenomenale wedstrijd tegen de nummer 2 van de wereld Andy Lapthorne die hij compleet verpletterde met 6-0 & 6-2. Maar uiteindelijk kwamen we natuurlijk voor de Grand Slam, de Australian Open. En hier waren we klaar voor met deze uitslag/galavoorstelling in onze achterzak.
Auto met chauffeur
Vanuit Craigieburn arriveerden we op donderdagmiddag 11 februari weer in hartje Melbourne. Even acclimatiseren en een beetje de omgeving rondom het hotel verkennen. Op vrijdagochtend werden we opgehaald door de toernooi organisatie (elke speler mag onbeperkt een auto met chauffeur bespreken voor ophalen/wegbrengen waar dan ook naartoe) en vertrokken we naar Melbourne Park voor de loting en een training in de middag. De loting werd groots aangepakt in Margaret Court Arena. Samen hadden we eigenlijk één wens, graag onderin het schema. Deze wens kwam helaas niet uit. We kregen wel een tegenstander die we wilden, maar Niels kreeg ook een plaats bovenin het schema. Maar goed, als je ambities hebt (en die hebben we!), en je wilt het toernooi winnen, dan moet je iedereen kunnen verslaan.
Na een heerlijke training in de middag hebben we nog even het park verkend, want het is zo groot, je kunt er makkelijk verdwalen. Daarna hebben we in het spelers restaurant lekker gegeten (er wordt daar prima voor iedereen gezorgd, je komt er werkelijk niets tekort, in allerlei opzichten) en zijn we weer terug gegaan richting ons hotel. Helaas kregen we op die dag te horen dat Melbourne om middernacht in een 5 dagen durende lockdown zou gaan, en we dus alleen maar in ons hotel of op Melbourne Park mochten zijn. Nu is verblijven op Melbourne Park geen straf, maar het is ook wel eens lekker om vanuit je hotel eens lekker naar buiten te lopen, de stad verkennen en ergens wat te gaan drinken of een hapje te eten (we dachten dat dat hier zou kunnen), maar gedurende ons hele toernooi zou er dus in Melbourne voor ons de lockdown zijn.
Gelukkig zijn we ’s avonds (dat kon nog net) nog naar de wedstrijd Kyrgios tegen Thiem gaan kijken, wat voorlopig even de laatste wedstrijd met publiek zou zijn. Ook dit was een hele belevenis qua atmosfeer en tennis op de baan. Het zou één van de mooiste partijen van het hele toernooi blijken te zijn. Tussendoor realiseerden we ons maar al te goed dat we erg bevoorrecht waren om hier te mogen zijn en te kunnen spelen, terwijl in Nederland en in grote delen van de rest van de wereld het “normale leven” er compleet anders uitzag. Tennis Australia heeft kosten noch moeite gespaard om dit voor ons mogelijk te maken. Ik vond dat we dat niet moesten vergeten terwijl we met veel publiek en een geweldige sfeer naar deze wedstrijd zaten te kijken.
Mooie, nieuwe indrukken
Op zaterdag hebben we vervolgens twee keer getraind, en hadden we natuurlijk de luxe om bij welke partij dan ook tussendoor te kijken. Ik was op alle grand slams als coach al geweest, maar het blijft indrukwekkend, zeker Melbourne Park, wat door bijna alle ATP en WTA spelers ook wel de “Happy Slam” wordt genoemd omdat ze deze het mooiste en beste geregeld vinden. Ze zijn hier zo goed voor alle spelers……Voor Niels was het dus een nieuwe maar zeker geweldige ervaring. Je zit in het spelersrestaurant “gewoon” te eten naast Kyrgios, Barty, Osaka of Serena, en de kleedkamer deel je met o.a. Nadal, Tsitsipas en Djokovic. En het kon ook gebeuren dat je werd “afgelost” op de trainingsbaan door Medvedev of Thiem. Allemaal mooie, nieuwe indrukken, je gaat je bijna zelf een ster voelen.
Gedurende die dag nemen we op en naast de baan vast de strategie door voor de 1e wedstrijd. In de loop van de zaterdag komt dan de “order of play” voor zondag uit, en het bleek dat Niels op zondagochtend zijn debuut zou maken op een Grand Slam op baan 6. Zelf was ik vol vertrouwen, hij trainde goed en had al prima wedstrijden in de voorbereiding laten zien. Ik was alleen benieuwd hoe hij met de spanning zou omgaan. De wedstrijd tegen Nick Taylor op zondagochtend verliep uitstekend. Er waren toch wat kleine zenuwen, maar het klasseverschil was te groot; 6-0 & 6-0. Je kunt op slechtere manieren een grand slam beginnen.
Maar nu wachtte ons de grootste uitdaging. In de volgende ronde was Dylan Alcott de tegenstander; de grote favoriet en de onomstreden nummer 1 van de wereld. Gelukkig heeft Niels totaal geen angst voor hem, en bespreek ik met hem die middag al de tactiek voor deze wedstrijd. Ook ik zit vol vertrouwen en denk dat Niels er een echte wedstrijd van kan maken als hij een goede dag heeft en zijn afgesproken plan uitvoert. We gaan op tijd terug en zorgen dat we uitgerust zijn voor de volgende dag. De wedstrijd staat gepland op een hoofdbaan, de Margaret Court Arena, en we spelen er samen in op maandagochtend, in dit mooie stadion. Het verschil met andere banen zit hem in de ruimte om de baan heen. Dat is op de baan zo groot, dat het optisch écht wennen is. Een hele beleving om hier te mogen inspelen, laat staan een wedstrijd spelen die ook nog eens live op tv is. Dylan Alcott is echt groot in Australië, dus er was onwijs veel aandacht voor de “nummer 1” tegen “the new kid in town”. We nemen nog een keer kort de tactiek door en Niels staat op scherp. Ook nu heb ik nog steeds veel vertrouwen maar vraag ik me ook weer af wat deze wedstrijd, onder deze druk en belangstelling in dit grote stadion met hem doet…….
Vuistje
De 1e game belooft veel goeds. Niels zit er gelijk goed in en deze game alleen al duurt meer dan tienminuten. Het gaat vervolgens gelijk op en in het midden van de set begint Niels het verschil te maken; hij komt met 4-2 voor, met uitstekend tennis. Het vuistje komt regelmatig mijn kant op en ik probeer “rustig” met een knik op vuist te antwoorden. Ik zie een lichte twijfel bij Dylan, maar hij is heel ervaren. Het wordt vervolgens iets te snel 4-4, maar de volgende game speelt Niels weer heel sterk en komt op 40-15 voor, 2 kansen op 5-4! Hij speelt beide punten prima, heeft Dylan precies waar hij hem hebben wil, maar vergeet de genadeklap uit te delen door eigen foutjes en wat slechte keuzes. Dylan grijpt zijn kansjes wel en wint uit het niets de set met 6-4. Een tegenvaller, want deze set had voor Niels moeten zijn, hij was de betere speler.
Het verlies van de 1e set heeft gelukkig geen gevolgen bij de start van de 2e set. Het gaat gelijk op tot 3-3, maar vanaf dat moment wordt Niels wat onrustiger in zijn slagen en keuzes, en blijft Dylan zijn niveau houden, het wordt 6-3. Een goede wedstrijd, maar vooral de gemiste kansen in de 1e set blijven hangen. Zonde, hier had op zijn minst een 3e set ingezeten. Er was toch wel wat teleurstelling bij Niels (maar goed ook!), maar dat konden we niet te lang laten duren want hij moest later die dag ook nog dubbelen met zijn maatje Sam Schröder. Gedurende deze dag kreeg hij door dat hij toch wel indruk had gemaakt. Veel spelers en speelsters + coaches vanuit het valide tennis, en ook collega’s vanuit het rolstoeltennis kwamen naar hem toe om aan te geven dat ze genoten hadden van de wedstrijd, zijn technische slagen, uitstraling en complete spel. Ze vonden hem allemaal de betere speler, maar dat er meer bij komt kijken dan alleen dat. Het spelen op een grote “stadion”-baan, de media-aandacht, de camera’s om je heen etc. etc. Ik wist dit al, maar het was mooi om deze bevestiging ook van deze toppers te horen. Dat maakt het verlies niet goed, maar is wel een bewijs dat hij op de goede weg is……Net 18 jaar, ze moesten er allemaal om lachen; “jouw tijd komt nog wel”.
Later op die dag speelde Niels zoals gezegd de dubbel samen met Sam Schröder tegen opnieuw Alcott en zijn partner Davidson. Het was een beetje een vlak / tam begin van de Nederlanders met een 3-6 setverlies tot gevolg. Hoe langer de wedstrijd duurde hoe beter ze erin kwamen, maar een aantal eigen dure fouten en wat slechte punten bij 4-2 voor in de 2e set tiebreak kostte ze de set (6-7) en dus de wedstrijd. Helaas, ook hier had misschien wel wat meer in gezeten.
Vertrouwen voor de toekomst
En ineens was dus het toernooi over. Het was een geweldige ervaring en we hebben weer hele belangrijke stappen kunnen maken. Als je de nummer 2 van de wereld helemaal weg blaast met 6-0 & 6-2, en de onomstreden nummer 1 bijna te pakken hebt, moet dit heel veel vertrouwen voor de toekomst geven. Zijn slagen, fysiek en tempo worden steeds beter. Dat is slecht nieuws voor de rest. De ervaring, het spelen van belangrijke wedstrijden op grote banen en vooral de slimmigheidjes en keuzes van slagen op bepaalde (belangrijke) momenten moeten (en zullen) nog beter worden. Dat kan er ook niet allemaal zijn als je net 18 bent, en net je 1e Grand Slam hebt gespeeld. Ik heb daar alle vertrouwen in, en met samen hard werken zal hij ooit op de positie komen waar hij van droomt, daar heb ik totaal geen twijfels meer over!
Voor ons beiden was dit ook een mooie test. We zaten toch vijf weken samen op elkaars lip. Voor mijn gevoel heeft dit onze band nog sterker gemaakt. Ik kijk met veel vertrouwen uit naar de toekomst. We hebben samen nog veel mooie plannen, maar zullen beiden hard moeten blijven werken om zijn dromen te laten uitkomen. Ik heb van deze trip genoten, weer veel geleerd en kan niet wachten om na een verdiende rustperiode weer aan de slag te gaan en ons voor te bereiden op de volgende toernooien/grand slams.
Hans Jurgen Striek
